رسیدن: 25.10.2011 ؛ نشر : 26.10.2011
رفعت حسینی
... و هیچ
فکر نکردی
چرا
چرا ستاره شدی
مالِ آسمان گشتی
و عاشقانه ترین شعر های زمین را
به یادِ باد سپردی
و
هیچ
فکر نکردی !
*** ***
و هیچ فکر نکردی
که از نبودِ تو
این دل
ـ دلِ ز خون شده دریا ـ
هزار کوه
می شکند .
*** ***
و هیچ فکر نکردی
که در نبود تو
آیینه ها
ـ همیشه ـ
ظلمانی
و شهـر
بیتو
فراوانیّ پریشانیست !
*** ***
و هیچ فکر نکردی
که بی تو
چسان می توان
به باران گفت :
« روز بخیر !»
برلین ،
نزده نود و شش عیسایی
**************
وقوعِ عاقبت
چو عطرِ باغ
از گلِ شب بوست
چشم تو ، یادی !
و من
هزار ساله درختم
و از نواحی آن نوع صولت ها
که عشقنام دیگر آنست !
***
خوشا
خوشا تپیدنِ دل در شروعِ راهو سویت !
خوشاخوشا که بگویم :
حضورِ من
شکستنِ تاریخگاهِ وداعت !
***
تمامِ رفتن و بودن
وقوعِ عاقبت است
و من
من از نواحی آنگونه باورِ عمرم
که عشق
نامِ دیگرِ آنست ! !
آلمان ،
سیزده هفتادوچهار خورشیدی
************
. . . و
نه روشنی نگاهی
نمیدانم
در کدامین قلعۀ سنگی شب
باد
زندانیست .
*** ***
نه منظری
از پیامی
و نه
روشنی زلالِ نگاهی .
*** ***
کجاییم ؟
ایا آوا های گوشه نشینِ دخمه های غربت !
کجاییم ؟
*** ***
گوییا
شرمساری ها را
بر سزاواری ها
چیره گیست
و تمام ِ حُرمتِ آن فصل های دُورِ شگفتن
از یادِ منقبضِ خاک
کوچیده است
و ترانه سرایی را
دیگر
بیگانه گیست با باران
و روز را
با پنجره ها
نیست سر یاری !
*** ***
در کدامین قلعۀ سنگی شب
نمیدانم
باد
زندانیست !
آلمان ،
عقرب سیزده هفتاد وچهار خورشیدی
نومبر نزده نود وپنج عیسایی
************
وردِ شبانۀ دریا
آوازِ آخرین
در چشم های تو
پرپر زد
من
وردِ شبانۀ دریا را
آرام
گوش فرا دادم.
. . . . . . . . .
جایی
ز شب شدم .
بهار دوهزارویازده عیسایی
برلین ، تحریر دوم
************
وداع
گاهِ رفتن چو به چشمت می بینم
یاد شب های زمستانی می افتم
و رهی
بی پایان !
کابل
سیزده صدوپنجاه ودو خورشیدی
رفعت حسینی
واژه های من
اگر
در شعر
چیزی هست
ویا
در عشق ویا در قصه های گریۀ باران
فقط
در واژه هایی کز درونِ عشق و درد و خشم
می رویند
می گنجند .
***
خدا را !
واژه های من !
خدا را !
واژه هایی کز درونِ عشق و خشم و درد
روییدید
مرا
در گوشه یی از بیکرانِ معنی تان
جا ببخشایید ! !
آلمان ،
فبروری نودوشش عیسایی
برگرفته از دفتر شعر :
هزار میکده غم
************
. . . و از
تلاوتِ آیینه
نه !
از دریچه سخن نیست
وزان بلند آبی آزاد سخن نیست
و از ستارۀ سحری و پرنده سخن نیست
واز صدای دل انگیزِ پر زدن و اوج
سخن نیست
وز آفتاب سخن نیست
واز بنفشه سخن نیست
واز پیاله سخن نیست
و از بهار سخن نیست
واز غزلِ بی مَـثَـلِ دیدنِ تو
و از قصیدۀ زلفت
و شعرِ عاشقانه
سخن نیست
و زآنکه تلاوت کند آیینه
روی ترا
نیز سخن نیست
و از گذشتن ازین دشتِ دردِ بیکرانه سخن نیست
و از رسیدن و از امنِ آشیانه سخن نیست !
برلین
جنوری دوهزارویازده مسیحی
تحریردوم
************
و از پیمبرانِ
دروغین
وقتیکه خوابِ روزنه را
می دید
ا و
در کدام وادی آوا بود ؟
آیا
وی از پیمبرانِ دروغین شنیده بود ؟!
***
چیزی به نام بال
نمی یابی
در یک فضای مبهم و فرضی
در پله های ا ولِ ایمان
آسایش
آشیانه نمی گیرد
و
تنها شتاب کردن و هی رفتن
هرگز نبوده کافی و کامل نیست .
***
ا و
در کدام قُلۀ آوا بود
گاهی که خوابِ حادثه را
می دید ؟
آلمان ، دوهزارونه عیسایی
تحریر دوم
بخشی از آثار قبلی در آسمایی: