رسیدن:  01.10.2011 ؛ نشر : 03.10.2011

 

رفعت حسینی

 

                سیاه مشق

 

ستاره ،  از شبِ من

                      آه

                        تیز می گذرد .

و عابدانِ صدا ها

                     هنوز

از تپش و از سپیده

                    می ترسند .

 

* *     * *

 

سیاه مشقِ دو ابرو و تابِ گیسویت

چه شاهکارِ زلالیست !

ـ کسی ترا گفته ؟

 

* *     * *

 

زبانِ مستِ مرا

         گاهگاه

               می فهمی ؟!

 

* *     * *

 

درین خلوصِ کامل و مطلق

دلم شده

        که بر افکار تو بنویسم :

« جنونِ من

             چقدر

                     آباد است

خروش و جوشِ عجیبی دارد

و گرچه می دانم

بهارِ بوسۀ تو

                 هیچگه

                       آمدنی نیست ! »

 

برلین ،

دوهزارویازده عیسایی