رسیدن: 01.10.2011 ؛ نشر : 03.10.2011
رفعت حسینی
یک امشب را ...
بخشیده به :
مومن خان بیلتون
که او را ، عمریست ، شنیده ام .
از آدابِ وزیدنِ باد
بگذار
و رسومِ باریدنِ باران
و عادتِ روییدن گیاه
سخن گوییم
امشب
و از عنعنه ییکه عشق دارد
و از روشِ زیستنِ بک مرغزار
و از نحوۀ سفر های آب
در زمین .
***
همسایه گی لحظه های مکدرِ بی شتاب
بیا
کهنه رفته یی باشد
امشب
اگر به چشمی که زیبا ترین است
و به زلالِ چشمه یی سالمند
بیندیشیم .
>< <> ><
به روز های سرزمینِ آرامش
و به آنچه
باغِ باور را
سبز می نماید .
***
به سیه ترین گیسوی راه برده در خرامِ باد
بگذار
و دریا های بی خشونت
و معبدی بر شاخسارِ درختی فرخ
فکر کنیم
که یک پرنده بنا می کند
و به کندو های لبالب از آرد
و عطرِ همیشه مست شببو ها
در تاکستانهای باغ های دلبند .
***
به حقیقتِ شب خوی تلخ
امشب
چون رفته یی دیرینه سال
بیندیشیم
و شعله های آتش را
ندیده ایم مدت هاست
و آوازِ انفجار را
و شتابناک گردشِ طیاره های جنگی را
و آوازِ بمب و مین را
دیریست نشنیده ایم .
***
دیرگاهیست :
کسی
از دست نداده است
در محله پایش را
و مردن را
با هجومِ غضبناکِ راکت
کاری نیست
و پرچه های بدنِ آدمی
بر شاخه های درختان
نمانده است
وگرسنه یی نیست
و تلخی یی
نیست
و پریشانی یی
نیست !
***
امشب را
بگذار
هوش بسپاریم
به صدای « بیلتون » و طنبورش
و
غزل خوانی « سمیع سراج »
و
شیفته آوازِ « استاد امیر خان »
و
شعر های سرودِ « امجد علی »
که کوهِ دردی را
آب می کند .
***
یک امشب را
تنها
با
پیاله
بگدرانیم !
برلین ، دوهزار ویازده عیسایی
تحریر دوم
برگرفته از دفتر شعر :
بنفشه هایی که نرویدند