08.01.2015

رتبیل شامل-آهنگ

 

 صد روز دوتایی
 


ریيس جمهور غنی و رییس اجراییه عبدالله شاید میان رهبران حکومتی جهان ،‌ نخستین کسانی باشند که در 100 روز اول نتوانستند کابینه را تشکیل دهند- آن هم در حالی که افغانستان با مسایل بزرگی مواجه است که باید در زودترین زمان ممکنه حل شوند. غنی و عبدالله با این ناتوانی خود را مستحق دریافت جایزه ی تمسخر ساختند.

و اما؛ افغان ها، به علت وضع خطر ناک کشور فرصت خندیدن ندارند. آنها عمیقا نا امید هستند؛ زیرا آنها یک بار دیگر توسط دولت خود و توسط نخبه گان سیاسی خود در مصیبت رها شده اند. غنی و عبدالله در انتخابات و حال بار دیگر پس از رسیدن به قدرت، خسارت سنگینی را بر مشروعیت نظام جوان دموکراتیک وارد کردند. دشوار خواهد بود تا مردم بار دیگر بر انتخابات عادلانه و یک حکومت منتخب "دموکراتیک" باور نمایند.

برای آن چه که این رهبری دوگانه در صد روز اول باید میکردند و نکردند و یا کرده نتوانستند، هیچ دلیل قابل پذیرش وجود ندارد. آنان هنگامی که خود شان را نامزد کردند و وارد انتخابات شدند می دانستند که کشور و جامعه با چه مسایلی مواجه است و با چه مشکلاتی باید مبارزه بکنند. خساراتی که این ناتوانی صد روزه نخبه گان قدرت بر کشور وارد کرده بیشتر از آن است که طالبان موفق به وارد کردن آن شده اند.

حکومات افغانستان از دهه ی هفتاد تا کنون با مشکل بزرگ مشروعیت مواجه اند . رییس جمهور داوود با کودتا قدرت را به دست گرفت و هیچ اپوزسیونی را تحمل نکرد. رژیم کمونیستی نابودی هرگونه اپوزسیون را علنا اعلام نمود و حتی از قشون سرخ برای سرکوب مردم خود استقبال کرد. احزاب و تنظیم های جهادی،‌ با به دست گرفتن قدرت با کشور و مردم خود به عنوان غنایم جنگی برخورد کرده و از هیچ جرم و جنایتی ابا نورزیدند. طالبان هموطنان خود را به برده گی کشیده و سرزمین و مردم خودرا قربانی سیاست خارجی پاکستان کردند. به این اساس قدرت در افغانستان همیشه علیه مردم استفاده شده نه برای خدمت به مردم.

در حال حاضر چنان به نظر میرسد که غنی و عبدالله نیز در خط تداوم این سنت نامیمون، نیازمندی ها و خواسته های مردم را قربانی محاسبات قدرت طلبانه ی خود ساخته اند- به این معنا که این دو به فرهنگ سیاسی کشور وفادار باقی مانده اند، نه به مردمی که پس از چهار دهه فاجعه میخواستند به یک آینده ی بهتر باور کنند. حالا پرسش در این است که مردم تا چه زمانی فرهنگ سیاسی حاکم در کشور را تحمل می کنند؟

 

*

مطالب مرتبط به موضوع :

حمید عبیدی:‌ معجون مرکب و خودفریبی ما - به مناسبت ۱۰۱ روز انتظار