سمیع حامد

آتش شد و از رگان گيتار گذشت

با پای برهنه از سرِ خار گذشت

عشق آمد  و از ميان ديوار گذشت

در دهکده با عطر تو آوازه شدم

آمد نفس و هوای تو، تازه شدم

آیینهء قدنمای خوبان بودم

ای يار ترا ديدم و دروازه شدم

ای يار بيا که غصّه بی اندازه ست

در آمدنت عطرِ هوای تازه ست

از هر طرفی که ميل داری تو درآ

ويرانهء ديوانه پر از دروازه ست

عشق تو هزار چتر آبی دارد

صد کوچه هوای آفتابی دارد

گفتی : خوبی من خرابی دارد؟

آری دارد ، خانه خرابی دارد

حرف بلورين

هيچ وقت اين قدر آواره نبوده دل من

هيچ وقت اين قدر آتش نسروده دل من

من هوايی شده ام يا که دگر گشته هوا

اين هوا نامده از گردنهء خاطره ها

بگذر از شعرترين شعر که حتّا ز خدا

                                اين قدر حرف بلورين نشنوده دل من

در چه آيينه برقصم غزلي های ترا

با چه گل قصّه کنم عطر تمنای ترا

کس نيارد که بگيرد نفسی جای ترا

                                زين سبب در به روی هرکه ، گشوده دل من

                                هيچ وقت اين قدر آواره نبوده دل من

                                هيچ وقت اين قدر آتش نسروده دل من