رسيدن به آسمايی :  20.07.2007 ؛ نشر: 20.07.2007

نامهء جمعی از اهالی جاغوری  به رییس جمهور کرزی

جناب رییس،


تعلیم و تربیه یکی از برنامه های اساسی حکومت شما در افغانستان معرفی شده است. یکی از افتخارات دولت شما پس از طالبان، فرستادن پنج ملیون دختر و پسر وطن به مکاتب بوده است. در مورد ضرورت تعلیم و تربیه برای افغانستان همین کافی است که بگوییم تعلیم و تربیه یگانه سلاح موثر برای مقابله با گروه های عقب رو مثل طالبان است که از جهل حاکم بر جامعه ای افغانستان سود می برند و در برابر حرکت افغانستان به سوی ابادانی و آگاهی اصطکاک ایجاد می کنند. انها اگاهانه مکاتب را اتش می زنند و از نتایج تعلیم و تربیه برای جایگاه شان در جامعه اگاه اند.

هفت سال پیش در حالیکه تعلیم و تربیه بصورت گسترده در افغانستان تحت سلطه ای طالبان اسیب دید و دختران بصورت عمومی از رفتن به مکاتب منع شدند، مکاتب ولسوالی جاغوری در ولایت غزنی تنها مکاتبی بودند که به صورت فعال و علنی به دختران اموزش می دادند. درهمان وقت ها ، ده ها مرکز سواد اموزی برای زنان در منطقه فعال بود. طالبان نتوانستند مکاتب را در جاغوری ببندند؛ پایبندی و اصرار مردم به تعلیم و تربیه مانع ان شد که طالبان تصمیم به بستن مکاتب دخترانه کنند. این درحالی بود که بودجه اکثریت مکاتب جاغوری توسط مردم تامین می شد؛ کارگران و مهاجرین جاغوری صندوق های کمک مالی به مکاتب در کشورهای عربی، ایران و اروپا باز کردند و هر فرد مهاجر کمی از دست مزد کارش را به صندوق مکتب می ریخت به این منظور که تا نسل اینده وطن را صاحب کمال و اگاهی کند.

تلاش ها و سهم گیری مدنی مردم در امر تعلیم و تربیه بود که تعلیم و تربیه را تبدیل به دغدغه ای اصلی و امر واجب برای مردم جاغوری کرد. در طی سالهای که مکاتب در جاهای دگری افغانستان در اتش جنگ می سوختند، مردم جاغوری با هزینه عامه و کمک برخی از موسسات به ابادی مکتب و گسترش تعلیم و تربیه پرداختند. حاصل این تلاشها، ساخت هفتاد باب مکتب در سطوح مختلف ابتداییه متوسطه و لیسه است که هم اکنون در جاغوری فعالیت دارند. ناگفته نباید گذاشت که در دوران حکومت های پیشین تنها دو مکتب در سراسر جاغوری وجود داشت.

حال که نظم و اداره ای دولتی در بخش های از افغانستان حاکم شده است، طرح های مختلفی در مورد مکاتب جاغوری از طرف ادارات مربوط دولتی ریخته می شوند؛ یکی از طرح های ویرانگری که متاسفانه عملی شده است ، کاهش معلمین مکاتب جاغوری بوده است. شاید این طرح یک طرح سراسری برای همه ی مکاتب در افغانستان بوده باشد، اما دلیل اعمال این سیاست به هیچوجه برای مردم قابل فهم نیست؛ چرا باید معلمینی که ما به انها نیاز داریم و به فرزندان وطن اموزش می دهند از کار برکنار شوند؟ مشکل بودجه ؟ دولت چگونه مشکل بودجه دارد در حالیکه سالانه بیش از نیم از بودجه ملی را دوباره به خزانه ای دولت برمی گرداند؟ چرا یک سوم از بودجه ملی که دولت توانمندی مصرف ان را ندارد به معلمین پرداخت نمی شود؟

طرح نا صواب دگری که در حال انکشاف است کاهش تقریبا پنجاه فیصدی مکاتب جاغوری است؛ دلیل این کار نیز واضح نیست. منطقی فکر کنیم اگر در یک والسوالی مردم با هزینه ای خود به ساخت هفتاد مکتب بپردازند این امر دلالت براین دارد که این مردم به همان تعداد مکتب در منطقه شان ضرورت دارند. دراین صورت ایا کاستن از تعداد مکاتب خود مستقیما به معنای مبارزه با رشد تعلیم و تربیه و تلاش برای ایستادن روند پشرفت کشور نیست؟ ایا این همان کاری نیست که طالبان به نحوی دگری ان را عملی می کنند؟

جناب رییس جمهور،

شما خود می گویید که راه ابادی و رهایی افغانستان از دست جهل و گروه های جاهل، تعلیم و تربیه است. ما معتقدیم که شما به این باور دارید. در حالیکه تاریخ تعلیم و تربیه در جاغوری و نمونه ی روشن توسعه ای یک فرهنگ مدنی مبنی بر مشارکت مردم در امور انکشافی می تواند الگوی برای بقیه ای مناطق کشور باشد، برکناری معلمین و کاستن از تعداد مکاتب جاغوری نه تنها اشتباه بزرگ خواهد بود، که عملا به معنای حرکت دولت برای عقب راندن جامعه ای در حال رشد قلمداد خواهد شد. ما امیدواریم که دولت حساسیت این کار را درک می کند.


با ارزوی نجات کشور از سلطه جهل

جمعی از محصلین و مردم جاغوری خارج از کشور