نزهت هروی
 

         آ زاده مشرب

آ زاده مشربم ، بمن ا زکفر و د ین مگو
ا ز قال و قیل و قصهء وهم و یقین مگو
ا ز من مپرس دیر کجا و حرم کجاست
من آ سمانی ا م ، تو حـدیث زمین مگو
ا ز رحمت و امید سرشتند گِل مـــــرا
ای شیخ از خشونت و از جنگ و کین مگو
عجز است خمیر مایهء اعضای وجودم
ا ز زهد خشک و سجدهء لوح جبین مگو
عشق است مرا مذهب و آ یین و طـریقت
معراج من این است ، خدا را جز این مگو
ا ز یار گوی ، هرچه که گویی نیــکو بود
ا ز مردم زما نه و ا ز آ ن و ا ین مــــــــگو
«نُزهت» که هست بندهء خواست و رضای او
در محضرش ثنای بهشت برین مگـــــــو

 

               خوا ب شاعر

          د ل سوخت ا زشرا ره بر ق نگا ه تو

                  نا م خدا به گــرد ش چـــشــم سیا ه تو

                  ا زمـرمــرسفید ترا شیده اند مگـــــــر

                 ا ین قا مت قیـــا مت وقد رســـــا ي تو

                 نقاش بسکه کرده ظریف ولطیف نقش

                 گویی که خواب شاعراست سرتابه پای تو

                 اندام نازنین تواز بسکه خوش نما ست

                 ا ند یشه گشت ، آ یینه قــد نمـــا ي  تو

                 مغرورحسن، برزده دا من چو میروی

                 صف بسته ا ند دل شد گان د رقفای تو

                 عقل وخــرد به نیم نگاهت ز سر پرید

                 ا یما ن نزهت هد یه ي نا ز و ادای تو