دکتور عارف پژمان

بهار و کوچه



بهار ناز مي آيد ، تماشايت كنـــــــــم ، يانی
كنــــار جو يـــــــبار لالـــه ، پيدايت كنــــم يانـــي

شنــــيدم پيش همتــايان ، برايــــم نام مـــــيمــــاني
بيــايم پيش روي كوچه، رسوايت كنـــــــم يــــانی!

نميــــــدانم بهــــــاران دگــــر يا فــرصتي ديـــگر
كتــــاب زنـــدگــــانــی ، پاره در پايـــت كـــنم يانی

وطــن منزلگه غير است ومن يك دشت فريادم
غـــــــم ناگفته را يارب هـــــويدايت كنـــــم يــاني

دل ســـرگشـــــــــــته من، شب نورد خـانه بـيزارم
ازين پـــــس گـــــوشه ميخانه ، ماوايت كنـــــم يانی!

جلال آباد و کابل گشت جولانگاه اهريمن
پر سيمرغ همراه غزلهايت کنم يا نی !

بليــــت ره نــــــدارم ، بيــــدلم ، آخـــر نمـــيدانــــــم
به اين بی دست وپايی ، می به مينايت کنم يا نی!