چند شعر از بيرنگ کوهدامنی




***




***




***



***




***





تـنـد یس بودا



ای سـنگ! ای شـکوه مقـد س، تـــرا درود

ای بـیشـــه ی بهــشـت خــدایی ترا ســلام



ای ســنگ! ای تـجـسـم روح لـطـیـــف گل

در آ سـمان ســتـاره و در بیـکــران خـــــدا



ای شـاهـکار د سـت بشــر درطی قــــرون

آن ســالهـای ســبـز خــدا یـاد شـان بـخــیر



صد پادشـاه ز روی ارادت هـمی نهـــاد

یاد آن زمانـه ایکه به وصـف تـوعـنصـری



باران دانــه دانـه به نـاز و نــوازشــــــی

یک فـــوج ا ز کــرانه وحــشت فــرارسـید



آ مـد گــروه جاهـــل ا وباش وبی خــــــبـر

عـمـرت به ســر رسـیـد ایا نـقـش بـیـنظـیر



زین کارجاهــلانه شـد اسلام در شـگـفـــت

کاری که کرد لشکر جهل و جــنون جـنگ



هــرگــز کسی بچـشـم حـقـــارت تــرا ندید

ای طالـب، ای کـتــاب جـنــایت بنـــام تــو



رفت آنچه رفت برسرت ای سایه ی صبور

این کــورازکجاست خودش؟ باکدام چــــشم؟



در خــانه امـان خــدایـی پنـــاه بـجـــــــو

آخــر خــدای بشـکندش د ست وپا و سـر



غــــیر از خــطاو ظـلـم شـقـاوت طمع مدار

ظـلمت گـران به چاه عـقـوبت فـــروفـگـن



سـوزد کسی که سـوخـتت ای معـجـز بشــر

آن قـامت تنــاور بالـنــده ســـر نـگــــــون



ای سـنگ! در عـزای تو من گریه سر کـنم

در ماتمی تـو گــریـه کـنــد تابه رسـتخـیز



از سـبزه و ستـاره واز ســـاحل کـبــــود

بودا به نـقـش سـنگ، در آغـوش تو غنود



هر صبـحــدم نسیم نقـاب تو مـی کشـود

آوای چـنگ و بربط و نای تو می شـنود



خـورشـید وکـوه دره شکـوه تو مـی سـتـود

آن روزها کـه قدرت وقـدرتو مـی فــزود



درپـیشـگاه شـوکـت و جاهـت سـر سـجود

شــعـرو تـرانه وغـــزل ناب مــی ســرود



گرد وغـبـار روز شــــبان تـو مـی زد ود

با تــوپ وبا طــیاره و با گــرز و باعـمود



تـنـد یـسه را شـکسـت وبخاکش فــرونمود

در انــفــجار آتـــش و در بـارگـاه دود



بودایـی و مـسـیحی ومـوسـایـی و هـنــــود

چـنگـیز خود نکـرد و سـکند ر نکـرده بود



ترسـا وگـبـر و هـرمزی و مـومن و یـهود

بـودا چه گفـته بـود؟ خود آیا چه کـرده بود؟



از جـور بـی نهـایـت و از ظـلـم بـی حــدود

ویـران کــــــند نــگاره و آثار ویــاد بود



از قلـب پـرشــقاوت و ازدیـده ی حــــسـود

او را که زد به سیـنه ی تـو تیرش آزمود



ازخصم بـی فـراسـت و از احــمق عـنـود

ای مـالـک سپـیده دم ، ای خـالـق ودود



در کوره گاه خـشـم خدا، دیـر یا کـه زود

این بـخـتک حــقیر و فــرومـایه سـرفـرود



در زیـر آســمـان خـــدا مـثـل تـو نبـود

آمـویـه و فـرات وهـریـوا و زنــده رود
 

2001 لندن
***

برگرفته از مجلهء آسمايی