رسیدن به آسمایی: 23.04.2010 ؛ نشر در آسمایی: 23.04.2010

شعرِامروزِافغانستان

نورالله وثوق

قطبِ نامردی
..........

بالینِ دل
دوباره دردِ وجدا ن پا گرفته
صدایی در سکوتم جا گرفته
نشسته رویِ بالینِ دلِ من
سرِ فکرِ مرا بالا گرفته
.......................
بمبِ ذلت
بیا پرواز را از سر بگیریم
به اوجِ زنده گی سنگر بگیریم
نشسته تابکی در کنجِ حیرت
چرا از بمبِ ذلت در بگیریم
.........
خصلتِ فورانی
ز کوهِ شعله ی غیرت ، نشانیم
تو را در اوجِ ذلت می نشانیم
بترس از خصلتِ فورانیِ ما
که ما خاکستر آتش فشانیم
.......
پروازِ ممنوع
شما چون ما و ما هم چون شماییم
چرا در بندِ سودایِ مشاییم
ولو پروازِ دلها گشته ممنوع
خوشا تا آسمان را در گشاییم
.........
جهان آرا
بیا تا شاهدِ پرواز باشیم
جهان آرایِ فکرِ باز باشیم
سر انجامِ نشستن پایِ مرگِ است
ستادن را بیا آغاز باشیم
........
نگاهِ فکرِ
درِ دنیا به رویت بسته تا کی
روندِ زنده گی آهسته تاکی
تکانی ده نگاهِ فکرِ خودرا
ز دستِ نا روایی خسته تا کی
.........
سرگردان
چه سرگردان به میدانِ هواییم
جهانی در کجا و ما کجاییم
به اوجِ کهکشان ها پرگرفتند
من و تو بسته ی بی دست وپاییم
.............
قطبِ نامردی
سرِ مرزِ جنوبی چون و چند است
شمالِ زنده گی در قیدِ بنداست
غبارِ قطبِ نامردی ز هر سو
برایِ مرگِ هوشِ ما بلند است
........
آوازِ نازِ
چه زیبا رنگِ بازِ همگرایی
نمایِ لحظه سازِ همگرایی
تماشایی بود هنگامِ پرواز
پرِ آوازِ نازِ همگرایی
............

همسایه داری
سخن از برکتِ همسایه داری است
صدایِ انفجار هرگوشه ساری است
به هر سو خوشه خوشه بمبُ نفرت
نثارِ کوچه هایِ بی قراری است
......

ارغوانِ گریه
از آن رو دشتِ چشمِ ما بهاری است
که هرسو ارغوانِ گریه جاری است
تمامِ هست و بود ناله ی ما
ز خیراتِ سرِ همسایه داری است
............

جمعه 1389/2/3