رسیدن به آسمایی: 03.05.2010 ؛ نشر در آسمایی: 03.05.2010

سید همایون شاه «عالمی»

مروارید ِ روح

مروارید ِ روح با صدف ِ غیر مپوشان
در دیگ ِ هوی پخت ِ هوس دیر مجوشان
این جاده بوَد یکطرفه باز نگردی
دل در قدم ِ غیر تو بیهوده مرنجان
خاکی و بیا ، آب، ز آتش منما باد
تا هیزم ِ آذ است به خروار مسوزان
گر غیر کشی از دل ِ خود عشق شود نور
شو خاک ِ ره ِ یار دگر اشک مریزان
بنگر چو کتابست حیات از سخن ِ یار
چون خواب، گذر کرده عمر صفحه بگردان
بر مژه بایستاده ببین اشک ِ ندامت
چون سیل شود قصه بافتد چو به دامان
در بحر ِ گنه غُطه زدن تاکی و تا چند
بکشای بیا دیده از این خواب ِ پریشان
ما کبر بر آریم و مگر لعبتگانیم
در کثرت ِ نادانی شده غافل ِ حیران
گر دیده کنی باز به دور و بر ِ گیتی
معموریت از حیرت خود بنگری ویران
گر کور و کری غره بشد گه به تعصب
چون پایک ِ موران بنگر چشم ِ حریصان
کم کن تو عمارت به رخ ِ آمد ِ طوفان
مژگان بزنی تا نگری دشت و بیابان
پیچیده بوَد راز چه دانیم (همایون)
عمریست به حیرت گذرد بی سر و سامان



می 3 2010م
وزیر اکبر خان مینه
کابل – افغانستان