01.07.2015

نورمحمد غفوری                                                                          

بې لــــه تانـــه د جــنت پـــه لـــــوري نـــه ځــم       

بې لــــه تانـــه د جــنت پـــه لـــــوري نـــه ځــم                 

که دوزخ وی، خو جوړه به درسره ځم

دا  څـــــه نــــــوې  خـــــبـر نـــه ده  نـازنـیـنې         

هـا پــخـپـلـــــه پـــخـوانۍ مـــواعـده ځم

چې د عشق په اورکې سوی تک تور سکور یم         

هـــــمـدا لاره مې ده لــویه فــریضه ځم

د رقـیـب لــــه تـهـمــتونــــو مې بــاک نـشــــته                   

زه پـــخـپـله کــره لار، غــره غــره ځم

څو ژوندی یم، څوچې ساه مې ځان کې ښـوري          

دا  د عشق او عاشـــقانـو پــه نعــره ځم

بل مې هــیـڅـوک رهـــنما او رهـــبـر نشــــتـه                  

 بس د میـنې پــه فــــرمان او رائحـه ځم

ماچې ځـــان د خـپـل وطن لـــه پــاره وقــف کړ                  

 پښیمان نه یمـــــه، هـمدا مې ګــزینه ځم

زمــا ځــواک کــمــزوری مـــه بـولــــه رقـیـبـه         

 تـنـــها نـــه ځـم د ملګــرو مـجموعه ځم