رفعت حسینی

 

 

     از شقایق

          و

             انجماد

 

آن هشیوار

آنکه روحِ صبح را

              نوشیده بود

رفت

     تا با خویشتن

              شب زنده داری ها کند

با شقایق

         قصه گوید

بر مرادِ دشت ها

               با ابر ها

                   گریان شود

گاهگاهی نیز

چون چناری پیر

           در وقوعِ باد ها

                   رقصان شود

و به وقتِ انجمادِ باغ

جام گیرد

برگ های بید را

            معنا کند .

 

دوهزارویازده عیسایی

 برلین ، تحریر دوم

 

***

 

 

                      آن نام آشنا را

 

یارِ همیشه گی !

آن مرد را

              بگوی

ـ او را که عمقِ سانحه را

                              می داند ـ

کز چنگِ تند باد

نامِ خجسته پی

ـ آن نامِ آشنا ـ را

با دست های حادثه

                        بر گیرد

وآنرا

      سپس

در بیشه های عهدِ جنگلی ما

چون شیر شرزه

             رها سازد !!

         برلین ،

    جدی سیزده هفتاد وپنج خورشیدی

     دسمبرنزده نود وشش  مسیحی

***

 

 

             آیینه های   

                        مشبک

 

در آن شب

در آن شب که مهتاب

به گوشِ درختان و کوه و بیابان و من

                                   قصه می گفت

ز دروازه هایی گذشتم

ز دروازه هایی گذشتم چو آیینه های مشبک

و در روحِ آیینه

         آوازِ پای زمان بود جاری

و من در عروقم

عبور ِ تب و تشنه گی بود .

 

 *

 

و بیمار بودم .

.  .  .  .  .

دوایم

    طلوعِ شقایق

و دشتِ صدا بود .

 

*

  

و اما . . .

در آن شب که مهتاب با قصه رویید

همانند رنگِ شبانه

               پراگنده بودم

ولیکن ز وادی آواز و پرواز

                         آواره و دور !

 

                تحریر نهایی ، برلین                

                 اپریل دو هزارویازده عیسایی

 

***

 

 

             با بغضِ سرگردانی

         « یک »

مانندِ شب

                 سیاه

خورشید وار

                      گرم

چشمت قیا متیست

                           اگــرچه

وقتی نگاه می کنی ام

                    ـ خنده ات به چشم ـ

بُـغضِ گــریستن

با پنجه اش

             گلوی ذ هن مرا

                             چنگ می زنــد .

         « دو »

از روزگارِ کودکی ام

                           روزگارِ شاد

چشمت حکایتـی ست

                                    مادر !

کابل ،

بهار سیزده پنجاه ودو خورشیدی

***