رسیدن به آسمایی: 07.01.2009 ؛ نشر در آسمایی: 09.01.2009

سید همایون شاه عالمی

 

ساجق فروش

 

بر سر ِ بازار ِ پُر از جمع و جوش بود یکی طفلک ساجق فروش

درجن ساجق به سر ِ دست داشت نعره زنان خلق به سودا گماشت

گاهی سراجی و گهی جاده رفت گاهی به سرویس گهی پیاده رفت

تا برسید بر گذر ِ شهر ِ نو حالت ِ بازار بکردی قد او

دید که سوداست درین ازدحام خیل جوانان شده اند در خرام

هر زن ومرد است که سودا بدست گفت به واله که چه بازاری است

بود به یک ساعتی درجن فروخت چاک دل ِ حسرت خود را بدوخت

از پس ِ آن کار بخوبی رسید درجن ساجق به کراچی کشید

پیشترک بُرد ره ِ کار را کرد بجا سگرت و سیگار را

کارت ِ تیلفون به دنبال آن چون بسی بهبود بشد حال ِ آن

نان همی برد به خانه حلال از عرق ِ زحمت و کسب وکمال

صبحدمی صندوق خود باز کرد کار و غریبی ِ خود آغاز کرد

موتری از دور نمایان بشد خلق از آن سر عتش حیران بشد

خورد به دروازه ی تعمیر سخت گوش ِهمه خلق چنان شد کرخت

خورد به سختی و بکرد انفجار مرده و زخمی نگری هر کنار

تا بدن طفلک ِ ساجق فروش پارچه ها گشت و نفس شد خموش

این عمل زشت نه انسان کند بلکه ندیدیم که حیوان کند

در پس ِ این کار چه شیطان بوَد یا خود ِ شیطان چه حیران بوَد

کار ِ جهالت زحدّ اش در گذشت آب ِ شرافت دگر از سر گذشت

چیستی؟ ای مرد نه انسان تویی پست ترین رتبه ی حیوان تویی

نی بزمین جای تو شد نی بهشت گشتی فرو مایه به این کار زشت

هر کی ز تو گاهی حمایت کند پستی در این دیر نهایت کند

آه که شرمنده ز قرآن شدی بسته به دستور لئیمان شدی

گاه غریبی و گهی کشت و خون تا به کی این حالت وحشت جنون

آمر و مامور به رشوت چو شیر شرم و حیا نیست شده بس دلیر

خون ِ یتیمان ِ بخورد همچو آب کرده دل ِ بیوه زنان را کباب

کرده به دکان چه مال ِ بَدَل صاحب ِ دکان ِ کثیف و چتل

بر سر کبراست دماغش مپرس رویه کند همچو الاغش مپرس

صاحب تکسی به هوای غرور گِل بکند باد برویت ز دور

آنیکی دلسوز به ملت کجاست چاره ی این فقر به ذلت کجاست

قیمت گزاف به چوب و ذغال از اثر ِ برق مکن گه سوال

روی ِ وطندار پُر از غم ببین گوی درین حالت ِ او آفرین

کاسه ی صبر ِ همه لبریز شد آتش ِ بیچارگی هم تیز شد

-------

آهی یتیمان بشنو ای خدا تا به خود عرش شده پُر صفا

تا به کی این ملت ِ بیچاره را زار گذاری تو به دست ِ بلا

عاصی و بیچاره و شرمنده ایم عاجز و مسکین فقط بنده ایم

پُر شده دامان ِ وطن از شهید جز تو کجا هست دری از امید

تا بکی این حال، سر این وطن تا بکی این مُرده ی ما بی کفن

تا به کجا بر سرهم میزنیم بر سر ِ خود این همه غم میزنیم

چیست سرانجام زجنگ و نفاق اندکی عبرت ز ره ء اتفاق

اندکی دلسوزی ِ میهن کنیم این وطن از کار چو گلشن کنیم

به نشود از اثر کینه ها بس دگر آن کینه ی دیرینه ها

جز خود ما کس نکند هیچ کار رنج ِ زمستان بیارد بهار

از اثر ِ کینه فقط خون شود

ملت بی کینه (همایون ) شود

 

30 ماه قوس 1387 ه ش

وزیر اکبر خان مینه

کابل - افغانستان