رسیدن به آسمایی: 01.02.2010 ؛ نشر در آسمایی: 01.02.2010

نورالله وثوق

 

زندانِ آزادی
 

رسمِ قشنگِ
شود با رمزِ مردی پا بگیریم؟!
خراج از ناجوانیها بگیریم
عجب رسمِ قشنگِ جاودانی است
که در آغوشِ دلها جا بگیریم
................

سنگرِ سودا
اگر آیینه ای اندیشه هاییم
و گر با صیقلِ دل آشناییم
چسان باروتِ آتش پیشۀِ چند
چسان سنگِ سرِ راهِ صفاییم
..........

اسیرِ سیل
به سنگِ سود و سودا سینه ساییم
سفیرِ سارقِ صلح و صفاییم
ولی غافل که در کابوسِ نیرنگ
اسیرِ سیلِ سرخِ بیصداییم
..............

میدانِ ایمان

به هرسو آب و گل آتش گرفته
سراپا متَّصل آتش گرفته
زبس میدانِ ایمان گشته تاریک
هواپیمای دل آتش گرفته
............

سیلِ رسوایی
به دشت و در درایِ قال و قیل است
ز هر سو سیلِ رسوایی گسیل است
ازین طوفان که سرما کرده بر پا
قطارِ زنده گی خارج ز ریل است
............

قافِ قدرت
به قعر قافِ قدرت گشته جامان
ازین ظلمت که می سازد رها مان
پَرَد رَنگ از رُخِ ناباورِ شب
اگر روشن شود اندیشه ها مان
.............

چشمِ بولَّر
به پندارِ نگارش گرچه شیریم
ازین نام و نشانی تیرِ تیریم
نگاهی کن به چشمِ بولَّر ما
که شیرِ برفیِ شهرِ اسیریم
..............

زندانِ آزادی
سیاهی رابه هر سویی سفیریم
از اوّل تا به آخر کج مسیریم
الهی سر دچار ما نگردی
که در زندانِ آزادی اسیریم
..........


انکار ِاین کار
اسارت را چه خوش رعنا نوشتیم
به خَّطِ کوفی دلها نوشتیم
دگر این کار انکاری ندارد
کسی اینجا نبوده ما نوشتیم
.....................

دستِ برده گی
ز هر سو دیده را محصور کردیم
عجب راهی برامان جور کردیم
قد شمشادِ آزادیِ خود را
به دستِ برده گی در گور کردیم
................

چارسویِ گلها
اگرچه مردی از چشمت نهان است
ولو احساسِ تو نامهربان است
سر چارسویِ گلزارِ محبت
دلِ تنگم شهیدِ قهرمان است
.............................
۱۳۸۸/۱۱/۱۲