رسیدن: 01.12.2011 ؛ نشر :
01.12.2011
اوم پرکاش چند
در اطراف نظریات جسونت سینگ وزیر دفاع سابق هند
یادداشت : لطفا توجه بفرمایید که متن آتی ترجمه ی نوشتار آقای جسونت سینگ نیست. متن اصلی نوشتار مذکور در ادامه به زبان انگلیسی موجود است
در شرایطی که آسیای جنوبی با انواع متعدد تناقضات و
سوظن های متقابل مواجه است، از یک جانب افغانستان و پاکستان در رویارویی به
سر می برند و از جانب دیگر هند و پاکستان بر همدیگر اعتماد نه دارند. در
حاشیه ی این جریان چین ، ایران و روسیه به افغانستان نگاه می کنند تا با
استفاده از وضع امکاناتی را بیابند که به نفع خود شان بوده و ایالات متحده را
در منجنیق نگهدارد. در همین حال امریکایی ها آماده می شوند از یک دهه جنگ در
کوه ها و دره های افغانستان عقب نشینی کنند
نویسنده معتقد است که با توجه به این رقابت ها راه نیل به صلح و ثبات در منطقه از طریق اجرای موافقتنامه های متعدد نی بلکه از طریق یک "توافق بزرگ" ممکن بوده می تواند که منافع امنیت ملی همه ی قدرتها را آشتی دهد.
اما آیا دستیابی به چنین توافق امکان دارد؟
در ظاهر چنین امری ممکن به نظر نه می خورد. روابط پاکستان و ایالات متحده با اظهارات بی پرده از جانب هر دو دولت به مناسبات سمی مبدل شده. گردهمایی اخیر "همسایه های" نگران افغانستان در استانبول ، فقط بیانیه ی آرام کننده یی بیش نه بود تا راه را برای تدویر جلسه شهر بن در اواخر سال جاری هموار کند.
در چنین حالت شوریده گی دیپلماتیک در واقعیت دو گزینه موجود است: یا آن که اجازه داده شود اختلافات به حالت خود ادامه یافته خود به خود به جوش آیند، یا آن که حرارت تشنج و تناقضات منطقه یی قبل از آن که منفجر شوند کاهش یابد. به هر صورت چون اولیت خیلی بزرگ جهانی مورد سووال می باشد، واضح است که دیپلماسی منجمد موجود در منطقه باید خاتمه یابد.
باز کردن این گره و تبدیل وضع موجود به یک نظم همکاری باید در دستور کار تمام کشورهای درگیر قرار گیرد. در حالی که هند ، پاکستان ، افغانستان و ایالات متحده یک مستطیل روابط را در آسیای جنوبی تشکیل دهند، ایجاب می کند چین، هند و ایالات متحده امریکا مثلثی را ایجاد نمایند که در برعلاوه ی منطقه جنوب آسیا، ایجاد تفاهم در مسایل روز افزون جهانی را نیز احتوا کند. مرکزیت ژیوپلتیک در حال ظهور اقیانوس هند که سهم آن در تجارت جهانی روزافزون می باشد، عامل سوم این پیچیده گی است.
آیا می توان روابط افغانستان ، پاکستان ، هند و ایالات متحده را به چیزی شبیه ی یک کوپراتیف تعاونی مبدل نمود ؟
مبرهن است که روابط حاضر میان ایالات متحده و پاکستان در پایین ترین سطح قرار دارند. شهادت تلخ دریاسالار مایک مولن رییس سابق ستاد مشترک در کنگره ی امریکا در مورد پیمان شکنی پاکستان و حمایت آن از تروریسم بدگمانی هر دو طرف را تا حدی بالا برد که دیدار عالیرتبه هیلاری کلینتون از اسلام آباد نی تنها کار اندکی برای بهبود آن انجام نه داد، بل از آن هم فراتر کلینتون بر هشدار قبلی خود به پاکستان در مورد نگه داشتن "مارها در حیاط خلوت" باز هم تاکید نمود.
جای تعجب نیست که پاکستان به این گونه اظهارات واکنش غضب آلود نشان داد چون آن ها زنگ خطر را احساس کردند. جنرال اشفاق پرویز کیانی ، فرمانده ارتش پاکستان ، ایالات متحده را در مقابل دخالت در سنگرهای تروریستی وزیرستان شمالی هشدار داد. او گفت: قبل از آن که چنین شود، « ایالات متحده باید 10 بار فکر کند». جنرال حمید گل از آن هم فرا تر رفت و به ایالات متحده از «خطرات ناشی از جنگ جهانی سوم » هشدار داد.
در میان این آشفته گی ها بود که برهان الدین ربانی رییس شورای صلح که مسوول مذاکره صلح با طالبانبود، ترور شد. بلافاصله پس از این ترور رییس جمهور حامد کرزی به صورت خشمگین «موافقتنامه مشارکت ستراتژیک» با هند را امضا کرد- هر چند که او بعدا برای ماست مالی، پاکستان را «برادر دوگانه گی ما" خطاب کرد.
جنگ های طولانی به یکی از سه روش پایان می
یابند
۱- تسلیم بی قید و شرط و صلح تحمیلی
۲- حل و فصل مشروط مثل کوریا یا ویتنام
۳- راه حل دیپلماتیک که منافع همه طرفها را آشتی می دهد
و اگر جنوب آسیا چشم به راه اعمار آینده مرفه و صلح آمیز است، گزینه آخری
تنها راه دومدار رو به جلو است.
با وجود گفتگوهای لفظی بی پرده و سرد بین ایالات متحده و پاکستان، انتخاب راه های متفاوت میان این دو هرگز عملی نیست. چون امریکا از افغانستان خارج می شود و آن هم بدون پیروزی، ضرور است با پاکستان توافقی داشته باشد که هر دو کشور هند و افغانستان با آن زیسته بتوانند.
هر دو کشور هند و ایالات متحده مستقیما -
هرچند به گونه های مختلف- در بازگشت صلح به منطقه جنوب آسیا ذینفع اند. همان
طور که رابرت کاپلان استدلال می کند: «برقراری ثبات در افغانستان فرا تر از
صرفا جنگ ضد تروریستی علیه القاعده و طالبان است، این امر مربوط به تامین
امنیت و رفاه آینده تمام [منطقه] و تسهیل همزیستی مسالمت آمیز میان هند و
پاکستان از طریق اشتراک در مسیرهای انرژی است» .
در حالی که حل و فصل جامع منطقه یی نیازمند توجه به ابعاد وسیع تری از منافع
است، به روابط چین و هند به طور خاص نه باید اجازه داد تا در سمت مخاصمت
(آنتاگونیسم) ستراتژیک مسیر یابد. ولی تلاش های چین برای تضمین برتری دریایی
در اقیانوس هند این روابط را در این مسیر سوق داده است.
ممکن است چین دلیل بیاورد که تقویه نیروی دریایی آن در اقیانوس هند فقط برای حفاظت از خطوط مواصلاتی است که برای حمل و نقل منابع حیاتی برای اقتصاد خود به آن ها نیاز دارد؛ اما دیگران مانند هند این دلیل را چیزی بیشتر از بهانه ی گمراه کننده نه دانسته آن را تلاش برای محاصره می بینند زیرا قدرت نظامی برای استفاده ایجاد می شود نه برای نمایش موجودیت آن.
در شرایط رشد روزافزون تجارت دو جانبه و تعهد مشترک هند و چین برای ریشه کنی فقر ، هر دو کشور هدف مشترک دارند تا یک نقشه ژیوپولیتیک مورد قبول برای دو طرف را در آسیای جنوبی و اقیانوس هند ترسیم کنند. البته این به معنا نیست که نشان دهد رقابت بین هند و چین می تواند و یا باید متوقف شود. اما اگر هر دو حکومت از فرصت استفاده کنند لایه های مشترک منافع تجاری و سیاسی شان امید را برای توافق به وجود می آورد. کومک های چین در تشویق پاکستان برای رسیدن به توافق با هند و ایالات متحده در آینده افغانستان، نی تنها یک فرصت خوب برای شروع این همکاری است، بل به نفع امنیت چین از طریق دفع نفوذ تروریستان به ایالت شینکیانک چین از طریق پاکستان یا افغانستان می باشد.
کلینتون اخیرا چشم انداز «رابطه سازنده قوی بین هند ،امریکا و چین» را ارایه کرد. او در واقع پذیرفت که ایجاد همچو رابطه دشوار خواهد بود زیرا «مسایل مهمی موجود اند که ما همه در مورد آن اختلاف نظر داریم». با این حال او همچنین به نکات قابل توجهی از «منافع مشترک» اشاره کرد. استدلالی که «اگر ما می خواهیم به حل برخی از مهم ترین مسایل قرن بیست و یکم دست یابیم، باید هند، چین و ایالات
متحده امریکا تلاش شان را هماهنگ کنند».
چشم انداز یک توافق بزرگ برای آسیای جنوبی در مقابل ما قرار دارد. این
ایده یی است که زمان آن عملی شدن آن فرا رسیده است؛ زیرا راه دیگری نیست که
جایگزین آن شود.
Jaswant Singh
A South Asian Grand Bargain
2011-11-22
NEW DELHI – South Asia is riddled with multiple antagonisms and mutual suspicions. India mistrusts Pakistan, and vice versa. Afghanistan and Pakistan are at loggerheads. On the sidelines, China, Iran, and Russia look to Afghanistan for opportunities to help themselves, and crimp the United States. The Americans, meanwhile, are preparing to retreat from a decade of war in the Afghan hills and valleys.
Given all of these rivalries, I believe that the only path to regional peace and stability runs not through incremental agreements, but through a “grand accord” that reconciles all of the powers’ deepest national-security interests. But is such an accord feasible?
On the surface, one would not think so. US-Pakistan relations have turned poisonous, with blunt statements proliferating from both governments. In Istanbul, a recent gathering of Afghanistan’s concerned “neighbors” produced only a rather anodyne statement in preparation for a meeting in Bonn later this year.
When confronted by such a diplomatic snarl, there are, in reality, only two options: either allow the disputes to boil in their own cauldrons, or lower the temperature on all of the region’s antagonisms before a cataclysmic explosion occurs. Clearly, today’s frozen regional diplomacy must end; far too much of global importance is at stake.
India, Pakistan, Afghanistan, and the US form a rectangle of relationships in South Asia, with India, China, and the US constituting a triangle that not only contains the South Asia region, but is also a major theater in an increasingly global struggle. The emerging geopolitical centrality of the Indian Ocean, through which an ever-increasing share of world trade passes, is a third, complicating, factor.
Untangling this web, and imparting to it a cooperative order, should be high on the agenda of all countries involved. Consider India, Pakistan, Afghanistan, and the US. Can these relationships be transformed into anything resembling a cooperative effort?
To be sure, US-Pakistani relations now appear at an all-time low. Bitter congressional testimony by former Chairman of the Joint Chiefs of Staff Admiral Mike Mullen about Pakistani perfidy in supporting terrorism deepened suspicion on both sides, which a high-profile visit to Islamabad by Secretary of State Hillary Clinton did little to ameliorate. On the contrary, Clinton reiterated an earlier warning to Pakistan against keeping “snakes in the backyard.”
Not surprisingly, Pakistan has reacted angrily to such statements; they are also alarmed. General Ashfaq Parvez Kayani, Pakistan’s army chief, cautioned the US against intervening in the terrorist bastion of North Waziristan. “The US must think 10 times” before doing so, he said. General Hamid Gul, a former head of Pakistan’s Inter-Services Intelligence, went further, warning the US of the “dangers of a third world war.”
In the midst of this turmoil came the assassination of the Afghan government’s chief peace negotiator with the Taliban, former President Burhanuddin Rabbani. Soon after, an outraged President Hamid Karzai signed a “strategic partnership” agreement with India (though he added, as a placatory afterthought, that “Pakistan is our twin brother”).
Long wars can end in one of three ways: unconditional surrender and an imposed peace; a conditional settlement, such as in Korea or Vietnam; or a diplomatic solution that reconciles all of the concerned parties’ interests. If South Asia is to begin to build a future of peace and prosperity, the latter option is the only viable way forward.
Despite the blunt rhetoric and cold stares between the US and Pakistan, a parting of ways between the two is simply not feasible. America is leaving Afghanistan, but without victory. So reaching some agreement with Pakistan, one that both India and Afghanistan can live with, is essential.
Both India and the US have a direct – albeit different – interest in restoring peace and order to the South Asian neighborhood. As Robert Kaplan argues: “stabilizing Afghanistan is about much more than just the anti-terrorist war against al-Qaeda and the Taliban; it is about securing the future prosperity of the whole [region], as well as easing India and Pakistan toward peaceful coexistence through the sharing of energy routes.”
A comprehensive regional settlement, however, requires dealing with a wider circle of interests. Sino-Indian relations, in particular, can no longer be allowed to drift toward strategic antagonism. Yet that is where the bilateral relationship is headed, given China’s efforts to secure maritime supremacy in the Indian Ocean.
China may reason that its naval build-up in the Indian Ocean is only about protecting sea lanes vital to shipping the resources that its economy needs. But others, like India, are bound to see something more sinister afoot, an effort at encirclement. After all, military power is about its potential use, not the rationalizations for its existence.
With their burgeoning bilateral trade and shared commitment to eradicating poverty, both India and China have common cause to cooperate in creating a mutually acceptable geopolitical map of South Asia and the Indian Ocean. Of course, this is not to suggest that competition between India and China can or should cease. But their overlapping layers of commercial and political interests do offer hope for agreement – if the two governments seize the opportunity. Chinese assistance in encouraging Pakistan to reach agreement with India and the US on Afghanistan’s future is a good place to start, and will also benefit Chinese security by crimping the ability of terrorists to infiltrate China’s Xinxiang province from either Pakistan or Afghanistan
Clinton recently offered a vision of a “strong, constructive relationship among India, the US, and China.” She admitted, realistically, that building one will be difficult because “there are important matters on which we all disagree.” Yet she also pointed to “significant areas of common interest,” arguing that, “if we want to address, manage, or solve some of the most pressing issues of the twenty-first century, India, China, and the US will have to coordinate our…efforts.”
The prospect of a grand accord for South Asia is before us. It is an idea whose time has come, because there is no longer an alternative path from conflict.
Jaswant Singh, a former Indian finance minister, foreign minister, and defense minister, is the author of Jinnah: India – Partition – Independence.
.project-syndicate.org