2.12.2012نشر : 2
نشست پاریس- چانس صلح را باید آزمود
کنفرانس پاريس یا نشست ميان نماينده گان حکومت ، شوراي صلح ، گروه هاي اپوزيسيوني قانوني، «جامعه ي مدني» ، طالبان و حزب اسلامي، در این روزها در محراق توجه افغان ها قرار گرفته داشت.
گرچي اين مذاکرات صلح نيست و اشتراک کننده گان تنها نظرات و مواضع خود را بيان خواهند کرد ، اما با آن هم اين يک رويداد مهم است. شايد اين نشست را بتوان نخستين گام در راه دستيابي براي وفاق بين الافغاني براي پايان جنگ و دستيابي به صلح و ثبات از طريق سياسي ارزيابي نمود- مشروط بر آن که اين نشست زمينه و امکان گام هاي ضروري بعدي را فراهم سازد و طرف هاي اشتراک کننده اراده ي سياسي براي اين کار را داشته باشند.
واقعبينانه نه خواهد بود اگر تصور شود که در فردا و يا پس فرداي اين نشست ممکن است مذاکرات رسمي صلح آغاز شود و چند ماه پس هم اين مذاکرات به نتايج مطلوب برسد و توافقات نيز به ساده گي تحقق يابند.
جنگ در افغانستان داراي عوامل داخلي ، منطقه يي و فرامنطقه يي است. در طول چند دهه جنگ و بحران اين عوامل به شکل بسيار پيچده يي در هم تنيده اند. به همين جهت نيز گشايش زمينه ها و راه براي دستيابي به صلح و ثبات و حل مسايل مورد منازعه از طريق سياسي و مسالمت آميز مستلزم مساعي همه جانبه و هماهنگ در سطح ملي ، منطقه يي و جهاني است.
هنوز نشانه هاي روشن و قاطعي از اين که طالبان از نظر انديشه يي و سياسي در جهت مثبتي متحول گردیده و به پذیرش دیموکراسی ، تنوع اندیشه یی ، سیاسی و فرهنگی در جامعه و فاصله گرفتن از دولت تیوکراتیک، متمایل شده باشند، به چشم نه ميخورند.
همچنان هنوز هيچ ثبوتي وجود نه دارد که پاکستان از سياست «عمق ستراتيژيک» دست برداشته باشد و گام هاي اخير آن تاکتيکي براي وقت کمايي کردن و فريب نه باشد.
به همين سان پرسش هاي بسياري در مورد نيات ساير طرف ها و گروه هاي ذيدخل در بحران وجود دارند.
به هر رو ، مخالفان و موافقان روند مذاکره و مصالحه، براي بدبيني ها و خوشبيني هاي شان ميتوانند دلايل بسياري بياورند؛ و اما به هیچ وجه نه ميتوان اين را رد کرد که حل سياسي و مسالمت آميز مسايل موجود در چهارچوب منافع و مصالح علياي افغانستان، بهتر از ادامه ي جنگ است.