رسیدن به آسمایی: 20.01.2010 ؛ نشر در آسمایی: 22.01.2010
اسماعیل فروغی
جنگ یا شراکت با حکومت ؟
در حالی که فقط چند روز به
کنفرانس لندن باقیمانده است ، باردیگر کابل مورد هجوم گروهی از جنگجویان مخالف
دولت قرار گرفته ، بازهم تعدادی از هموطنان بیگناه ما بقتل رسید ند وتعدادی هم
زخم برداشتند .
اینبار حملات مخالفان دولت ، منسجم تر ، سازمان یافته تر و در فاصله ی بسیار
نزدیکتر به کاخ ریاست جمهوری و مسوولین امنیتی کشور بود . زمان حملات نیز با دقت
انتخاب شده و گسترده گی محلات مورد هجوم ، بیشتر از حملات قبلی بود . این حملات
که بدون شک بازهم به یاری و رهنمایی مستقیم دشمنان خارجی افغانستان صورت گرفته
است ، اگر ازیک سو همان هدف هراس افگنی را داشته باشد ، از جانب دیگر هدف واضح و
روشن قدرت نما یی گروههای مخالف دولت را در قبال دارد . مخالفان دولت با این
اقدام خویش میخواهند به دولت افغانستان و حامیان بین المللی شان با صراحت بگویند
که ، آنان برخلاف محاسبات خیالی دولت افغانستان و جامعه ی جهانی ؛ بسیار نیرومند
تر از آن اند که تنها با حذف نام رهبران شان از لیست سیاه یا لیستهای سیاه در
کنفرانس لندن ، قناعت نمایند .
طالبان و حامیان خارجی شان این حملات دهشت آور را درست زمانی به راه انداختند که
کنفرانس لندن در راه است ــ کنفرانسی که قرار است طی آن به مسأله ی آشتی با
طالبان و شریک کردن آنان در حکومت ، به طور خاص پرداخته شود . انگلیسان طراح اصلی
کنفرانس لندن و یاران امریکایی و پاکستانی شان ، آرزو دارند تا به خاطر ادامه ی
بازی بزرگ در افغانستان ، به جای مبارزه ی قاطع و جدی علیه مخالفان دولت
افغانستان ، آنان را به نحوی شریک این بازی نگهدارند .
آنان به خاطر اهداف توسعه طلبانه و آزمندانه ی شان ، هنوز به بهانه های بزرگ
مبارزه با تروریزم و خطر به قدرت رسیدن دوباره ی طالبان ، ضرورت دارند .
امریکاییان و انگلیسان تا هنوز آرزو ندارند این وسیله ی فشار بر حکومتهای مختلف
منطقه از جمله افغانستان را از میان بردارند . و حکومت پاکستان نیز بر اساس نیات
شوم و بدخواهانه ی شان علیه افغانستان و هندوستان ، هرگز نمیخواهند طالبان و سایر
گروههای افراطی را از خود دور نمایند .
از جانب دیگر دولتهای امریکا ، انگلستان و پاکستان که هر سه خواهان حکومتی ضعیف و
بی ثبات در افغانستان هستند ، موجودیت و حتی تقویت طالبان و سایر گروههای مخالف
دولت را هنوز در سرلوحه ی پلانهای اجرایی خویش دارند .
حقایق به اثبات رسانیده است که تاهنوز نه از سوی امریکاییان ، انگلیسان
وپاکستانیان و نه از جانب دولت افغانستان ، اراده ی واضح و قاطع سیاسی برای قلع
وقمع طالبان ، وجود داشته است . آنان مثل آنکه بازی موش و گربه را به تمثیل گرفته
باشند ، با اردو های میلیونی و پیشرفته ترین سلاح های شان ، تاهنوز نتنها قادر به
شکست طالبان نشده ؛ بلکه سبب تقویت آنان نیز شده اند . در غیر آن ، چنتم که باری
خانم کلینتون وزیر امور خارجه ی ایالات متحده ی امریکا نیز ضمن دیدارش از پاکستان
گفته بود : " نمیتوان باور کرد که مقامات پاکستان در باره ی محل زنده گی رهبران
القاعده و طالبان اطلاع و آگاهی نداشته باشند " ؛ همچنان که نمیتوان باور کرد
دولت امریکا اراده ی از میان برداشتن طالبان را داشته باشند . آن گونه که رخدادها
نشان میدهد ، حکومت پاکستان نیز، با بکارگیری نیرنگهای گونه گون ، امریکاییان را
میفریبند و با انجام یکسلسله اقدامات نمایشی علیه طالبان و القاعده ، از موقعیت
به نفع خویش سو ء استفاده مینمایند .
نظامیان پاکستان که هیچگاهی به امر صلح و ثبات در منطقه ، بخصوص افغانستان
نیندیشیده اند ، همواره در پی آن اند تا از هر موقعیتی به نفع تحکیم بیشتر قدرت
خویش ، استفاده نموده ، افغانستان را بی ثبات تر و عقب مانده تر از پیش نگهدارند
. آنان در راه رسیدن به این اهداف آزمندانه و دشمنانه ی شان از تمام وسایل و
طریقه ها ی ممکن ، استفاده میبرند .
از سوی دیگر ، بی ثباتی و موجودیت فساد گسترده در دستگاه دولت افغانستان ، خود
سبب میشود تا نقطه ی پایان جنگ ، نا روشن باقیمانده ، جامعه و مردم در حالت بلا
تکلیفی و سر در گمی باقی بمانند . درین رابطه نیز آنگونه که حقایق گواهی میدهد ،
تا هنوز اراده ی روشن و قاطعی به خاطر ازمیان برداشتن فساد ، نه از سوی دولت و نه
از جانب جامعه ی جهانی ، به وجود آمده است . حتا آن گونه که معلوم میشود ، تا
هنوز تمام جوانب در گیر در مسأله ی افغانستان ، منافع خود را در ادامه ی گسترش
فساد، بی ثباتی و جنگ در افغانستان جستجو نموده ، هر یک
سعی بر آن دارند تا " از آب گل آلود ماهی به چنگ بیاورند . "
متکی به همین دلایل و شواهد است که شعار شراکت با طالبان، آن گونه که حامد کرزی ،
انگلیسان و امریکاییان آرزو دارند ، شعاریست فریبنده و ناکار آمد . این شعار که
بدون تردید بازهم با مخالفت گروههای مخالف دولت روبه رو
خواهد شد ، فقط میتواند افکار عامه ی کشورهای در گیر در مسـأله افغانستان را فریب
بدهد و بس ؛ زیرا از یکسو عملی و صادقانه نیست و از جانب دیگر ، آن گونه که تذکر
داده شد ، تا هنوز نیت و اراده ی شریک کردن طالبان در قدرت و یا قلع و قمع نمودن
آنان وجود ندارد .
پایان