14.05.2015
صلح بلی و اما نه به بهای گران تر از قیمت جنگ
تا افغانستان صاحب حکومت توانا نشود ، تا قوای مسلح بینی دشمن را به خاک نمالد و در عمل ثابت نشود که سیاست مداخله محکوم به شکست است ، دیگران از روی ترحم و ... از اهداف سلطه جویانه خود دست برنخواهند داشت.
و اما ، آنانی که در راس دولت نشسته اند، ولو بخواهند در وضعیت کنونی به تنهایی نمیتوانند ، حکومت توانا را ایجاد کنند . جامعه نیز در این زمینه باید نقش خود را ایفا کند. این کار زمانی میسر شده میتواند که ما اهمیت بنیادی اصل ارجحیت منافع و مصالح همه گانی بر هر گونه منفعت و مصلحت گروهی دیگر را درک و رعایت کنیم .
همچنان قوای مسلح به تنهایی نمیتواند از افغانستان دفاع کند. ما همه باید در دفاع از افغانستان در برابر مداخله و تجاوز و توطیه های بیرونی یک مشت شویم و زمینه ها و چشمه های داخلی سوواستفاده بیگانه گان را از وضعیت در افغانستان را خشک بسازیم.
این نکته حایز اهمیت است که نه تنها دشمنان مسلح دولت ، بل عناصر و گروه های متعدد از بحران تغذیه میکنند و بحران را تغذیه میکنند. نه باید اجازه داد تا این عناصر از وضعیت موجود سوواستفاده کنند و افغانستان را به گذشتهٔ‌ناکام و مصیبت بار برگردانند.
هم دولت و هم جامعه باید بدانند که جنگ روانی یکی از ابعاد جنگ های امروزی است و با هوشیار ی در برابر آن مقابله نمایند. به دشمنان نباید فرصت داد تا با استفاده از ابزار جنگ روانی میان ما نفاق خلق کند، ما را با هم درگیر بسازند ، ما به دست خود مان بکشد و یا تضعیف نماید، روحیه ما را در هم شکند و امید به آیندهٔ بهتر را در ما بکشد.
تا حکومت افغانستان واقعاً حکومت نشود ، همتاهای خارجی - چه «دوست» و چه «دشمن»- آن را جدی نخواهند گرفت.
دولت افغانستان باید نشان بدهد که واقعاً دولت است - هم در امر استقرار حاکمیت قانون و خدمت به مردم ، هم در دفاع از افغانستان و حفظ ثبات و امنیت و هم در سرکوب تروریزم و بغاوت مسلحانه.
دولت بی »دندان» به حد کافی قوی برای اعمال قهر مشروع ، دولت نیست . و اما این معنای آن را ندارد که دولت هر گرهی را با دندان باز کند - گرهی را که با کلک باز شده میتواند نه باید با دندان بازکرد. دولت قوی، دولتی است که قادر به اعمال کامل و موثر قهر مشروع باشد و اما نیاز استفاده از آن برایش پیش نیاید.
پیشنهاد حل و فصل مسالمت آمیز و دادن چانس به دشمنان نظام برای مشارکت در زنده گی سیاسی مشروط به دست برداشتن از جنگ و پذیرش قانون اساسی ، پیشنهاد و طرح معقول و مطابق به منافع و مصالح علیای افغانستان است. حتا اگر اطمینان قطعی یافت که رهبران طالبان حاضر به حل مسالمت آمیز مسایل نیستند، نه باید این انتباه را در میان سطوح مختلف طالبان و دیگر دشمنان نظام ایجاد کرد که هیچ راهی جز پیروزی و یا مرگ برای بقای آنان وجود ندارد؛ زیرا این روش به قوی ساختن دشمن خواهد انجامید.
و اما دشمنان نظام تا زمانی که تصور بکنند میتوانند از طریق جنگ و کشتار و ترور به اهداف خود دست بیابند و دوباره امارت خود را مستقر بسازند و یا با تضعیف نظام امتیازات بیشتری کسب کنند ، چرا باید به یک مصالحهٔ معقول حاضر شوند؟!
نظامیان پاکستانی که از تشنج و جنگ تغذیه میکنند ، در توطیه دست شیطان را از پشت بسته اند. پس از این همه دروغگویی ها، هیچ وعدهٔ لفظی پاکستان ، برای مردم افغانستان بدون ثبوت این وعده ها در عمل، قابل باور بوده نمیتواند. تا اینان از مبدل ساختن افغانستان به «صوبهٔ پنجم» پاکستان نا امید نشوند چرا باید از این سیاست دست بردارند؟!
درب دیپلوماسی و راه برای حل مسالمت آمیز مسایل همیشه باید باز باشد . و اما ما باید هنر تعامل با جهان را بیاموزیم و اجازه ندهیم تا متجاوزان و مداخله گران در برابر جهان در نقش قربانی ظاهر شوند و افغانستان را منبع خطر برای جهان معرفی کنند. بنیادگرایی و تندروی اسلامی محصول جامعهٔ‌افغانی نیست؛ بل به حیث یک پروژه در دوران جنگ سرد در بیرون از افغانستان تولید و بر افغانستان تحمیل شده است.
دولتمداران افغانستان باید به دولتمداران پاکستان تفهیم کنند که افغانستان حاضر است تا گذشته را به گذشته بسپارد- مشروط به آن که پاکستان ازسیاست های سلطه جویانه در قبال افغانستان دست بر دارد ؛ در ختم مصیبتی که برای افغانستان آفریده همکاری نماید و در مناسبات با افغانستان اصول و موازین حقوق بین الدول را دقیقاً رعایت کند.
مردم افغانستان صلح میخواهند و به صلح و امنیت نیاز دارند- و اما نه «صلح»ی که بهای آن گران تر از قیمت جنگ باشد . صلح معنای بسیار وسیعتر از نبود جنگ دارد.
*
لینک های مرتبط با موضوع :
- آرشیف
سخن روز- مسایل موجود در مناسبات افغانستان و پاکستان